In deze nieuwe reeks verklaart iedere aflevering een lid van de redactie de liefde aan een favoriet bordspel. Vandaag in het zonnetje: Sagrada.

Aan liefde heeft Sagrada geen gebrek: een dik jaar nadat dit spel het licht zag is het al uitgegroeid tot een veel gespeelde gateway game, waar beginnende én meer gevorderde spellengekken zich graag mee amuseren. De regels zijn makkelijk te leren, ieder spel is weer een ontspannen maar uitdagend puzzeltje en met hoeveel spelers je ook bent: de mechaniek loopt als een zonnetje.



Voor wie het genoegen nog niet heeft gehad: Sagrada is een spel waarbij je prachtige, doorschijnende dobbelstenen op je eigen tableautje moet plaatsen dat de vorm heeft van een kleurig glas-in-lood-raam. De spelers kiezen om de beurt uit een vast aantal dobbelstenen en proberen die zo neer te leggen dat ze voldoen aan de eisen die hun bordje stelt aan de kleuren en het aantal ogen. Dat is een stuk lastiger dan het klinkt, maar er zijn manieren om de boel te manipuleren en te zorgen dat jij na tien beurten alles passend in je venster hebt liggen én zo, dat je er de meeste punten mee scoort.



Ik heb Sagrada dit voorjaar gekocht toen ik eigenlijk op zoek was naar Azul, maar die was uitverkocht in de winkel waar ik aan het shoppen was. Om de een of andere reden worden Azul en Sagrada vaak in één adem genoemd en mede daardoor was ik erg benieuwd naar dat andere mooie spel. En omdat ik me vast had voorgenomen die dag iets nieuws te kopen, werd het dus Sagrada. Ik heb er geen spijt van gehad.



Ik wil de vergelijking niet blijven maken, maar als ik zou moeten kiezen tussen Azul en Sagrada, krijgt die laatste van mij net wat meer liefde. Beide hebben veel overeenkomsten, maar bij Sagrada is de balans tussen slimme keuzes maken en roeien met de riemen die je hebt net wat meer mijn smaak. En achter de mooie kleurtjes zit aardig wat strategie verstopt. Natuurlijk wil iedereen het liefst zijn prachtige raampje compleet hebben aan het einde van het spel, maar afhankelijk van de scorekaarten die op tafel komen, kan het soms lucratiever zijn om perfectie los te laten en te optimaliseren met een ruit met gaten.

Eerlijk gezegd heb ik moeite met die laatste tactiek, want er is weinig dat meer voldoening geeft dan het voor elkaar krijgen om die laatste dobbelsteen die je moet plaatsen een passend plekje te geven tussen de andere, zodat alles klopt: geen stenen met dezelfde kleur of waarde naast elkaar en alles overeenstemmend met de eisen die jouw persoonlijke raster in het raam stellen. En als je op die manier ook nog de meeste punten hebt binnengeharkt, is de halleluja-stemming helemaal niet meer te remmen.



Een extra en voor mij behoorlijk belangrijk pluspunt van Sagrada is dat hij ook een solo-modus heeft die speelt als een volwaardig spel en net weer wat andere keuzes nodig heeft om tot een goed einde te brengen. Perfect als je alleen bent en zin hebt in een pittig spel dat klaar is binnen een half uur en in een vloek en een zucht op tafel ligt. Al is vloeken in de kerk natuurlijk niet netjes. Amen.