Wat je dan krijgt, is een plank met spellen in huis die smeken om aandacht. Gefeliciteerd, nu heb je een shelf of shame, zoals dat genoemd wordt. Want het is toch een beetje gênant om te moeten uitleggen aan toevallige bezoekers hoe het kan dat je al dat geld hebt uitgegeven aan karton dat er maar ligt te liggen. Maar is het echt een ‘shame’, ofwel een schande om spellen te kopen en niet te spelen? Is deze term bedacht omdat hij zo mooi allitereert of heeft hij ook echt een betekenis?
Shelf life
Sommige mensen noemen hem dan ook liever een shelf of opportunity. Dat klinkt wat positiever, maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. De vraag blijft waarom een stapel ongespeelde spellen een label nodig heeft. Dat ga ik eens onderzoeken door te kijken naar mijn eigen shelf of shame en nagaan wat ik daarbij voel.
Mijn stapel is niet gigantisch: er liggen 28 spellen bij mij in huis die ik nog nooit heb gespeeld. Dat betekent dat ik één op de vijf spellen in huis nog niet heb opengemaakt. De meeste heb ik zelf gekocht of gekickstart, een enkele was een cadeau.
Les 1
Een uitzondering daargelaten wil ik alles van de vermaledijde plank graag nog een keer spelen. Waarom doe ik dat dan niet gewoon? De voornaamste reden is tijd: oude favorieten gaan soms voor, net als al die nieuwe spellen die ik kennelijk wel meteen speel en bij gebrek aan meer spellenavonden blijft de rest dan liggen. Les één: koop niet meer spellen dan je redelijkerwijs kan spelen. Ik weet nu waar ongeveer mijn grens ligt, met tijd voor gemiddeld drie grotere spellen per week. Solo niet meegerekend!
Les 2
Voor sommige spellen geldt dat ik te weinig gelegenheid heb om ze te spelen met de mensen in mijn omgeving. Ik speel soms met een groep vrienden, soms met één vriend en soms bij een vereniging en niet elk spel past bij iedere setting. De één duurt te lang, de ander is te droog en weer een ander heeft te veel interactie. Ik vind het prima dat ik bepaalde spellen maar in één specifieke samenstelling van medespelers kan spelen, maar als je te veel spellen voor die niche hebt, komen ze dus nooit op tafel. Les twee: weet bij het kopen met wie je dat spel gaat spelen. Want zonder medespelers heb je er weinig aan. Zo ligt al een hele tijd een prachtige nieuwe uitgave van het bewierookte veilingspel Modern Art op me te wachten, maar er kunnen maar 3 tot 5 spelers meedoen. Dat blijkt een lastig aantal voor de gemiddelde bijeenkomst.
Les 3
Toen ik voor het eerst Kickstarter ontdekte, ging ik daar iets te enthousiast mee tekeer. Dat merk je als je zoveel maanden later spellen opgestuurd krijgt die je bijna vergeten was en waar je op dat moment eigenlijk helemaal niet zo warm meer van wordt als op die dag dat je een knopje indrukte om het te kopen. Prima, daar heb ik van geleerd. Maar wat ik nog niet geleerd heb, is om in te zien dat een ander er misschien blijer mee is. Vandaar les drie: ligt het te lang te verstoffen, verkoop het dan maar.
Schaam ik me voor mijn shelf of shame? Nee, hij is de belichaming van een leerzame ervaring over mijn behoeftes binnen deze leuke hobby. Schade en schande wil ik het niet noemen, want daarvoor zijn de spellen te leuk, maar ik ben er wel wijzer door geworden. Hij zal wel helemaal nooit verdwijnen, maar het doel is om hem binnen een half jaar te halveren. Ik heb een dag bedenktijd voor online aankopen ingevoerd, ik wil elke maand een bestoft spel in roulatie brengen en wat er dan nog ligt na een half jaar gaat eruit.
Hoe staat het met jouw shelf of shame? Zit hij je dwars of niet? Of heb je de balans tussen kopen en spelen perfect op orde? Laat het weten in de reacties!
Maar ik heb het gevoel dat er niet àl teveel spellen op staan.
Nieuws 
Prijsreactie 
Forum 
Shopsurvey