Zijn er nog niet genoeg rol-en-schrijfspellen? Neen! roept Jeroen luidkeels. Al voordat uitgever White Goblin Games goed en wel had aangekondigd Railroad Ink in Nederland uit te geven, stond de razende reporter al in de startblokken voor de review. Is deze trein onmisbaar of kun je beter op de volgende wachten?



Railroad Ink is een rol-en-schrijfspel (officieel moet je dan geloof ik roll-and-write zeggen maar hey, dit is hoe ik rol) waarin je spoor- en snelwegen tekent op je eigen speelveld. Eerst rolt een willekeurige speler met vier dobbelstenen. Op deze dobbelstenen staan spoor- en/of snelwegen afgebeeld die verschillende richtingen uitgaan. Daarmee teken je routes op je speelbord. Er zijn rechte wegen, bochten en kruispunten. Een spoorweg kan overgaan in een snelweg via een station. Er worden zeven rondes gespeeld waarin eerst met de dobbelstenen wordt gerold. Hoe meer routes je zo met elkaar kan verbinden, hoe meer punten dit oplevert. Ook je langste snel- en spoorweg leveren punten op. (Verder heeft dit spel trouwens verbluffend weinig gemeen met Ticket to Ride.) De speler met de meeste punten aan het eind van zeven ronden wint.

Als je dit zo leest, zou ik je vergeven als je denkt dat je hier met een saai spel van doen hebt. Maar toch is dit een trein die je niet wil missen. Want Railroad Ink doet iets bijzonders. De wegen die aan elkaar moeten passen doen denken aan Carcassonne. De keuzestress van nét niet de juiste tegel kunnen leggen heeft iets weg van Azul. En dan in een jasje van een rol-en-schrijf die het net even anders doet dan Qwixx of Welcome To. Een recept om van te smullen.


Lekker gezellig, tijd voor jezelf
Ik ben een sociaal dier, dat mag geen geheim zijn. De raison d'être van bordspellen zit hem puur in de interactie van tegenover iemand zitten en een ervaring delen. Het is dan ook een prachtig platform om mensen te leren kennen. Railroad Ink heeft weinig sociale interactie. Eigenlijk maakt het dus niet uit of je met een of zes spelers speelt. En tóch gebeurt er iets bijzonders. Ik heb Railroad Ink met verschillende groepjes gespeeld, en meestal gaat iedereen zó in zijn/haar eigen puzzeltje op, dat er een soort serene innerlijke rust over iedereen neerdaalt. Meestal. Eén keer heb ik het met collega’s gespeeld tijdens een systeemstoring (op mijn andere baan, waar ik systeemstoringen oplos). Het is goed mogelijk dat de spelers haast wilden maken om aan het werk te kunnen zodra de storing was opgelost. Of mijn (lieve!) collega’s zijn wat haastiger ingesteld, dat zou ook kunnen. Hoe dan ook, de zen-modus die zich bij Railroad Ink instinctief meester lijkt te maken van de (meeste) spelers maakt het gebrek aan sociale interactie meer dan goed.

En solo? Hoe sociaal ik ook ben ingesteld, soms heb je een momentje voor jezelf nodig. Een moment van bezinning. Voor die momenten is Railroad Ink perfect. Het is heerlijk om even niets aan je hoofd te hebben behalve je eigen puzzeltje. Door de willekeur van de dobbelsteenworpen in combinatie met jouw benadering van het spel is elk potje anders. Er zit dus een hele goede balans tussen geluk en strategie. En door je strategie te verbeteren kun je de volgende keer je vrienden verbluffen met je nieuw verkregen inzichten in het aanleggen van infrastructuur. En wat is leuker dan dat?




Kleur bekennen
Van Railroad Ink is een blauwe en een rode versie uitgekomen. Behalve de kleur zijn de meegeleverde uitbreidingen in elk spel verschillend. Het basisspel is echter precies hetzelfde in beide versies. Mijn ervaring met meegeleverde uitbreidingen is dat je ze zelden gebruikt, tenzij ze heel goed zijn. En hoewel Railroad Ink zeker geen slechte uitbreidingen meegeeft, denk ik niet dat je keuze daarvan af moet hangen. Heb je dus een voorkeur voor de blauwe kleur? Twijfel dan niet en schaf de blauwe aan. Ben je wat roder ingesteld? Ga dan lekker voor rood.

 

Dat is gezegd. Maar omdat je nu toch nieuwsgierig bent, zal ik de uitbreidingen nog wat toelichten. In de blauwe versie teken je rivieren in de ene uitbreiding, en meren in de andere. Het spel levert hiervoor gekleurde dobbelstenen. Je speelt zes rondes (in plaats van zeven) en je scoort extra punten met je langste rivier en kleinste meer. In de rode versie teken je in de eerste uitbreiding meteoorinslagen. De ene dobbelsteen geeft de richting van de meteoor aan, de andere het aantal vakjes dat de meteoor opschuift vanaf de vorige inslag. Hierdoor is het eigenlijk meer een stuiterende basketbal dan een meteoor, maar dat terzijde. De locatie van de meteoorinslag is voor elke speler dezelfde, waardoor het gevoel van totale vrijheid wat afneemt. Het leuke aan de meteoren is dan wel weer dat ze reeds getekende wegen kapot kunnen maken. Tot slot is er de vulkaanuitbreiding. Hierbij teken je vulkanen en lava, waarbij lavameren extra punten opleveren. Ook met de lava kun je getekende wegen wissen, maar dan kies je er gelukkig wel zelf voor.



Conclusie
Railroad Ink is makkelijk te leren en beloont strategisch inzicht. Het zorgt ervoor dat drukke groepen mensen even helemaal stil worden. Het simplistische artwork draagt hier alleen maar aan bij. En met al die innerlijke rust teken je wegen, wegen en nog eens wegen. Eenzame wegen waar nooit een trein, auto of koets overheen zal rijden. Maar toch blijf je tekenen. Zoek je een kruising tussen Carcassonne en Azul in een jasje van een rol-en-schrijf? Heb je een spel nodig dat je vrienden even helemaal stil laat vallen? Of heb je altijd al willen weten hoe goed je bent in het aanleggen van infrastructuur? Zoek niet verder en schaf Railroad Ink aan. Wil je graag juist in contact komen met je medespelers? Kies dan liever een ander spel uit.



Door Jeroen van Dijk (niet echt storingsoplosser van beroep)